Verknipt • Trauma & Relatie

Verknipt…

Gisteren had ik een sessie voor mijzelf. Altijd weer wat spannend en ik floep ik als vanzelf deels uit m’n lijf. Goeie bescherming, maar niet altijd even fijn 😉

Alsof het meisje in mij zegt ‘verroer je niet, hou je adem in en stik niet’…

Bijzonder hoe alles ook mee kan werken tijdens een sessie. Niet alleen in mij, maar ook om mij heen. Zo schoot de internetverbinding eruit toen we ergens dichterbij kwamen en kreeg ik niet zomaar op nieuw contact.

Ik voelde een oude paniek omhoog komen waarvan ik ook voelde dat deze niet helemaal van nu was. De paniek van een herinnering waarin contact abrupt verbroken werd en er niemand was om mij te helpen.

Gelukkig belde mijn lieve therapeute mij op om me gerust te stellen en kreeg ik daarna weer verbinding met beeld. Hèhè ze was er weer… dat was me wat 😉

Misschien denk je nu ‘jeetje, je bent een volwassen vrouw, hoezo paniek?’ maar ik werd niet geraakt in mijn volwassen deel, maar in iets anders.

The body keeps the score en zodra je wordt geraakt door een trigger, dan kun je ergens in schieten of komt er in een flits een herinnering voorbij.

Mijn eigen systeem heeft inmiddels zoveel truckjes bedacht om me te beschermen dat ik bijvoorbeeld dissocieer voordat ik er erg in heb, maar er is nog een vernuftig deel in mij. Een deel dat knipt.

Knipt?!?… Yep… knipt. Hoe dan? Nou die knipt als ik in gesprek ben met mijn therapeut zodra ik ergens dichtbij kom qua thema of trauma. Wat knipt ze dan? Eh…. Woorden, beelden, herinneringen, van alles.

Zelfs nu heb ik moeite deze blog af te maken, omdat ik voel dat ze er is en mij wil beschermen. Ze doet het namelijk niet om mij dwars te zitten, maar wil voorkomen dat er bepaalde intense dingen te snel of te veel zichtbaar worden.

Dus… is vertraging nodig & vertrouwen in elkaar… Het gaf me rust dat ze zichtbaar werd, omdat ik ook tijden aan mijzelf heb getwijfeld. Ik kon bepaalde dingen niet goed onthouden of herinneren en had soms het beeld verknipt te zijn 😉

Nu heb ik mogen voelen dat ze dit doet (of deed) uit bescherming en ze niets door knipt, maar net zoals een slinger er aparte poppetjes van maakt. We zijn dus zeker nog allemaal verbonden, maar allemaal op een andere manier.

Doordat ze er gisteren mocht zijn en ze mij een deel van haar zelfgemaakte slinger liet zien, kon ik in contact komen met herinneringen van vroeger en hoe deze nog (pijnlijk) opgesloten zitten in mijn lichaam.

Ontroerd en dankbaar dat het mogelijk was… èn dat ik dit mag herinneren 🙂 …

En jij? Heb jij al eens bewuster stil durven staan bij wat er gaande is in jou of vind je het nog een beetje spannend en vreemd?

Laat je het hieronder weten? Ik ben benieuwd 🙂

9 reacties op “Verknipt”

  1. Was even helemaal de weg kwijt en verloor alles! Op een nacht stond kleine Leo (dat was mijn naam destijds) naast mijn bed en zei alleen maar: “Je hoeft je voor niemand te bewijzen en zeker niet voor je familie!”
    Er vloeiden heel veel tranen. Weer een stukje viel op zijn plek: “Ik wil me bewijzen dat ik anders ben maar niet slechter dan de anderen zelfs zonder een grote bankrekening!”

    1. Herkenbaar Loek… alsof iets in ons nog steeds hard aan het werk is om zich te bewijzen, omdat iets anders in ons is afgewezen. Of dit nu door de omgeving of uiteindelijk door onszelf is gedaan dat doet er niet eens meer toe, omdat het al geïnternaliseerd is 😉 … Ik ben blij dat kleine Leo je soms nog op komt zoeken en hij vaker bij je langs mag komen 🙂

  2. Wat mooi geschreven. En wat goed dat je hier woorden aangeeft. Zelf vind ik het nog lastig bij mij is het niet een knip maar meer een verstop als je het ziet of hoort dan is het er niet. Onzichtbaar zijn dat is wel zo veilig achter je eigen vertrouwde muur. Maar af en toe komt er een moker tegen aan en dan staat de fundering te schudden.
    Soms er nog niet aan toe maar zo dankbaar dat het sommige wel lukt om dit voor elkaar te krijgen.

    1. Dank je wel Jacqueline, voor je compliment, maar ook zeker voor je eigen openheid hierin. Ook in jouw delen herken ik mijzelf. Verstoppen en onzichtbaar zijn, omdat het op dat moment niet anders kon. Ik zou het je gunnen dat ook nog andere delen bij dat kleine meisje zijn daar achter die muur. Niet om haar er achteruit te halen, maar haar gerust te stellen en zachtjes zeggen dat ze niet alleen is… Je bent dapper & mooi onderweg, echt waar…

  3. Vanuit wanhoop schrijf ik je dit en niet vanuit negatief bedoelde kritiek. In hoeverre ben je zelf voldoende hersteld om anderen te kunnen ondersteunen? Ik vind het mooi dat je je kwetsbaar durft op te stellen en ervaringsdeskundige bent, maar voor mij is dat geen garantie dat je met complexe situaties van anderen om kunt gaan zonder zelf getriggerd te worden. Welke mensen sluit je buiten als het gaat om de behandelingen die je aanbiedt?

    1. Dank je wel voor je eerlijke en oprechte berichtje Lynn en ik voel het ook zeker niet als kritiek, maar vanuit alle eerlijkheid en een roep voor zorgvuldigheid. Ik zou me zomaar voor kunnen stellen dat er meer mensen met deze vraag rondlopen en dan geef ik met liefde antwoord. Als ik zou zeggen nooit meer getriggerd te worden in een sessie, dan plaats ik mijzelf boven de ander en gelijkwaardigheid is juist een belangrijke waarde voor mij. Inmiddels heb ik meer dan voldoende bedding, maar stel dat ik word geraakt in een sessie, dan benoem ik wat er is, omdat het vaak ook een interne beleving is van wat er bij de ander speelt. Het spijt me te lezen dat er zoveel wanhoop bij je is of dat je door mijn blog in wanhoop wordt geraakt. Als er veel is of is geweest dan is goede afgestemde begeleiding heel belangrijk en ik heb ook in alle eerlijkheid wel eens gezegd dat ik sommige mensen alleen kan behandelen als het in samenwerking is met een team, omdat sommige mensen zo’n impactvol verleden hebben dat het in mijn beleving niet past om dit als therapeut zijnde ‘alleen’ te willen begeleiden. En gelukkig heb ik fijne collega’s waar ik mee in overleg kan, heb ik diverse scholing in lichaamsgerichte traumatherapie gevolgd en heb ik zelf supervisie. Dus ja, soms zeg ik nee, omdat ik de ander dan niet de nabijheid kan geven die nodig is en ik dit dan alleen in samenwerking zou willen doen met andere gelijkwaardige collega’s. Puur om de veiligheid van de ander te waarborgen.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Scroll naar top
Trauma & Relatie draait op SYS Platform SYS Platform - Platform voor Coaches & Opleiders