Sweet Sweeties.
Ze zien er zo lekker zoet en schattig uit hè, maar zijn ze dat ook?
Ik pak er wel eens een paar uit de snoeppot hier thuis. Maar zodra ik een hap neem, gaan mijn nekharen overeind staan van die zoetigheid.
Jaren lang heb ik ze gegeten. Uit verveling, frustratie, dacht dat ik honger had of zin in zoetigheid en de snoepwinkel zat bij school om de hoek.
Dus 1 + 1 = 2. Ik liet de economie draaien zeg maar.
Van het een kwam het ander en voor ik het wist was ik een forse dame en kon ik er niet meer vanaf blijven.
De ‘Sweet Sweeties’ waren ineens niet meer zo onschuldig.
Net zoals kinderen wel eens snoep krijgen om even stil te zijn, deed ik dit tot mijn 30er jaren bij mezelf.
Sussen en geruststellen, omdat het me op een andere manier niet lukte.
Ik ga niet zeggen dat het inmiddels perfect loopt, want ik ben geen heilige, maar een paar vragen hebben mij enorm geholpen.
Welke? Nou deze:
- Als datgene wat je aan het eten bent jou iets meer zou kunnen vertellen over dit deel, wat zou dit dan zijn?
- Als dat patroon waardoor je telkens weer ‘s avonds laat in de keuken belandt, als……… een communicatie zou zijn van een deel van jou? Wat zou dat deel je dan vertellen?
Bij mij gingen er lampjes branden. En zoveel dat ik de hele straat kon verlichten.
Hoe werkt het bij jou?
Ik ben benieuwd. Laat je het me hier onder weten? Zou ik leuk vinden.
